'Veerle's Moments', scrollen maar dan in't echt
Het zal ongeveer 20 jaar geleden zijn dat ik in de week van Nieuwjaar, dag na dag enkele uren alleen zat te schrijven in een Parijs café met uitzicht op Père Lachaise. Het was een vaste routine geworden, elke ochtend een koffie met croissant in het hoekje bij het raam om te schrijven aan de korte verhalen die opborrelden. En elke avond een glaasje wijn, vlak naast de bar om te schrijven over mijn eigen proces, de inzichten, emoties en gedachten die opborrelden tijdens het struinen door de feestelijke stad en de koude parken. Het schrijven an sich was het doel, niet wat er uiteindelijk uit mijn pen vloeide.
Vorige donderdag startte ik met mijn 'Veerle's moments', mijn eerste 'offline scrollmoment' in een Gents Café en de open ruimte om te schrijven. Wat heb ik genoten van deze middag, het voelde als een langgerekt geluksmoment. Ik genoot van de heerlijke slow Koffie die met aandacht gemaakt werd, de kwetterende gesprekken over de storm, mensen hun nieuwe plannen en ervaringen ... het leven zoals het is. Aan het raam zittend, keek ik uit over de straat waar de lichten van de auto's schemerden in de plenzende regen en fel geel gekleurde blaadjes in de plassen waaiden. Het was mijn moment, zo passend en tegelijkertijd maakte ik zicht-en voelbaar deel uit van een veel groter geheel. De storm buiten en de innerlijke rust en zachte liefde voor het leven binnen, een mooie combo.
Het startte enkele maanden geleden, toen ik een sterke aandrang voelde om te stoppen met Social Media zoals FB en Instagram. Het kostte me veel energie. En als ik trouw aan mezelf wilde zijn, dan voelde ik dat ik verantwoordelijkheid had te nemen voor het omgaan met mijn energie. In plaats van boos te zijn op deze platformen, hoe ze werken, wat ze doen en wat ik vond dat ik er al dan niet mee moest of niet mocht doen, had ik een keuze te maken.
De beslissing nemen ging bijna als vanzelf, het borrelt in me op en dan komt er een moment dat ik vanuit een diepe impuls voel wat ik te doen heb. Ik gaf mezelf wel rustig de tijd om dit in verschillende stappen uit te voeren. Ik liet toe dat mijn gedachten paniekerig over en weer gingen, FB was immers mijn voornaamste kanaal om mijn aanbod bekend te maken en in contact te blijven met heel wat mensen die me nauw aan het hart liggen. Mijn vrees om zoveel moois van anderen te missen zette ik om in de vraag naar websites en nieuwsbrieven van diegene die ik graag wilde volgen en ik deelde over mijn beslissing.
In de fase daarna ging ik op zoek naar wat FB zo aantrekkelijk voor me maakte. En naast informatie over familie, vrienden en activiteiten kwamen nog twee dingen naar voor: onvoorspelbare informatie over bekenden maar ook over minder bekenden van me, en het feit dat je vooraf nooit wist van wie je iets te zien zou krijgen. Geen controle hebben over wat of wie ik te zien kreeg, bleek een aanlokkelijk iets. Daarnaast liet het me ook even verdwijnen in de tijd. Loslaten van controle en het onverwachte sprak me aan en leidde tot het idee om eens per maand een middag door te brengen in een Gent's café. Nieuwe plekken leren kennen op basis van criteria die ik belangrijk vind (kwalitatieve producten, bio, warme inrichting, goede service, ...) is in veel opzichten voedend. Bereikbaar zijn voor diegenen die het weten zonder te controleren wie er daadwerkelijk passeert leek me boeiend. En vooral de stap zetten, de innerlijke impuls volgen, voelde zo ontzettend belangrijk. De beweging in gang zetten maakt het waardevol. Het voelt als een nieuw begin dat een kickstart krijgt doordat ik een ingeving omzet in daadkracht. Spannend ook, want het voelt als een zachte golf die beweegt en wel eens veel groter kan worden dan ik verwacht of misschien wel een kant oprolt die ik niet had kunnen voorspellen. Een beweging die eens in gang, verder blijft uitdeinen.
En die eerste keer, was alvast een supereditie. De koffie smaakte overheerlijk, de ideeën die ik uitschreef deden me inwendig bruisen van enthousiasme. En toen de inspiratie om te schrijven oploste, verscheen een hele fijne jonge vrouw met haar jonge baby. Nooit had ik durven dromen dat mijn eerste offline scrollmoment gevuld zou worden met Tilda, een prachtige baby in mijn armen, en foto's en verhalen van een bijzonder krachtige natuurlijke bevalling. Ik kreeg een mooie tip om heel lekker eten in de buurt uit te halen zodat ik na het huiswaarts trotseren van de gure wind en regen een overheerlijk gerechtje in de oven kon schuiven. Op alle vlakken voelde ik me vervuld.
"Ben je niet bang dat er niemand komt ?", vroeg mijn geliefde zacht bij vertrek. Volmondig antwoordde ik "Nee, helemaal niet". Ik kon zo voelen dat het doen zoveel belangrijker was dan het resultaat. Ik kon zo voelen dat het niets te maken had met mijn ego dat geboost zou worden als er iemand langskwam of verstoord zou worden als er niemand kwam. Het plezier vooraf bij het idee dat ik op een nieuwe plek zou gaan schrijven en misschien iemand zou ontmoeten, gaf me al zoveel voldoening dat ik echt kon voelen dat de mogelijkheden zoveel belangrijker waren dan een verzekerde uitkomst.
Achteraf gezien ben ik wel ontzettend blij dat deze krachtige jonge moeder met haar verhaal, toevallig in de buurt moest zijn en de moeite nam om langs te komen. Zij gaf een vervulde middag een gouden randje.
En ik weet het nu wel heel zeker, het is waardevol om innerlijke stuwing te volgen. Gehoor te geven aan wat wil ontvouwen, een stap te zetten en dan achterover te leunen. Want ik houd van het onverwachte, ik heb regelmatig nood aan nieuwe ontdekkingen en het doorbreken van routines. En schrijven in een café is niet langer een vakantieding. Na Parijs schreef ik op vele reizen in heel wat cafés en nu dus ook vlakbij huis op een doordeweekse dag.
Op donderdag 20 november plan ik mijn volgende 'Veerle's moment'. Na heerlijke koffie is mooie verlichting dan misschien wel mijn zoekterm. In mijn volgende nieuwsbrief vermeld ik welke plaats ik wil ontdekken. Heb jij een mooie plek in gedachten? Inspireer me.
Liefs, Veerle