Ik, mijn lijf, mijn brein, mijn teachers ...

"It's all about me", zong Maria tijdens de voorbereiding van de magische reis die ik vorig weekend maakte. Half grappend, teasend en af en toe met een lichte serieux herhaalde ze de boodschap keer op keer. 
En toen het mijn beurt was om mijn intentie te benoemen, hoorde ik mezelf tot mijn verbazing herhalen "it's all about me. Deze reis draag ik op aan mezelf, aan mijn magische lichaam en de mij al bekende en onbekende mogelijkheden". Het klopte, ik voelde de kracht van deze keuze en de diepe fascinatie die ik koester voor ons Wijs Lijf. Uit het kaartendeck trok ik bovendien de kaart 'The Cauldron', over de wijsheid van innerlijke alchemie en meesterschap. 

Ik kan niet beschrijven hoe het is om weer zoveel nieuws te ontdekken over mijn lichaam. Het is soms duizelingwekkend, soms heel verstillend ... en altijd weer raakt het me tot op diepe lagen. Terugblikkend op wat ik van mijn ouders, op school en tijdens mijn opvoeding leerde ... stemt het me soms ook triest. Zoveel van wat ik ooit leerde, blijkt nu zo anders te zijn. Mijn lichaam is geen fragiel iets wat vaker in de weg zit dan dat het mogelijkheden opent. Het is geen afhankelijk instrument om te gebruiken en door gebruik stilaan te laten verslijten. Integendeel, ... er huist zoveel wijsheid in mijn lijf. Mijn Lijf is echt als een tempel. Het draagt zoveel mogelijkheden in zich, sommige erg zichtbaar en anderen nog verborgen achter gesloten deuren of verborgen ramen. 

'Hoe mijn brein getraind is om mijn lichaam te controleren en te beschermen', was deze keer het thema. Ongelooflijk interessant vond ik het om steeds beter te begrijpen hoe mijn brein zich bezighoudt met prikkels en die voor me selecteert en er ook meteen actie aan koppelt.  Boeiend om te oefenen met het vertragen van deze impulsen en te kijken wat er zich dan aandient. Te ervaren hoe je binnenkomende geluiden bv kan verschuiven in intensiteit (dat wat dichtbij is naar de achtergrond brengen en wat veraf is dichterbij brengen), hoe je muziekgolven tegen je huid kan voelen bouncen in plaats van enkel met je oren waarnemen. Het was echt bijzonder om te voelen hoe mijn lichaam onderdeel is van mij, en tegelijkertijd een tempel is waarin ik in dit leven kan bewegen. 
En ja, ik las het al vaak, en ik geloofde het ook als ikzelf of anderen ons LICHAAM vergeleek met een TEMPEL . Maar eerlijk ... ik gedroeg me er niet naar. Soms zorgde ik echt goed voor mijn lijf, maar soms ook helemaal niet. Vol oordeel liep ik vaak rond, oordeel over mijn lichaam of oordeel over hoe ik omging met mijn lichaam, oordeel over mijn onvermogen om consequent goed te zijn voor mijn lijf ... oordeel op oordeel op oordeel. En ja hoor, gelukkig vaak ook vol dankbaarheid en ontzag. Een echt én én verhaal. 

Maar dus, ... nu ... ik zag mijn lichaam echt als een tempel. Mijn lichaam als onderdeel van mij en tegelijkertijd Ik die huisde in die tempel, ik maakte de tempel schoon en leerde steeds meer over de verschillende ruimtes in de tempel. Ons lichaam is een ongelooflijk mysterie. Uit vorige ervaringen was ik al enorm onder de indruk door de mogelijkheden die zich openen als ik in stilte zak, ik ken de kracht van ademwerk, de wijsheid en creatiekracht die je kan openen door aanraking en het opwekken van levensenergie. En nu kwam daar een teaching bij die me leerde over de impact van de programmatie van mijn brein ten opzichte van mijn lichaam. Voor mij is het nog meer helder dat zolang ik mijn brein de volle controle geef over mijn lichaam, het niet optimaal kan functioneren zodat ik verschillende opties misloop. Ons wijze lijf heeft echt ruimte nodig, het heeft af en toe tijd nodig om te mogen zijn, ruimte om zelf op te ruimen, ... ik heb mijn Lijf te vertrouwen, te geloven dat het weet wat er nodig is en ernaar te handelen. En dit is niet enkel een mentaal proces. We hebben te ontdekken hoe onze tempel er uit ziet, wat er te beleven valt, waar de wijsheid klaar ligt, welke ruimtes doorgelucht mogen worden. We mogen weer ervaren dat deze Tempel ons toebehoort, dat met het lijf ook de wijsheid komt. Dat met de wijsheid ook de verantwoordelijkheid komt. Dat met de verantwoordelijkheid ook de mogelijkheid komt om te kiezen hoe onze tempel er uit ziet en wat er wel of niet blijft. Ik zag in mijn reis hoe ik een deel van mijn tempel echt open kan laten. Hoe ik vol vertrouwen toe kan laten dat er nieuwe informatie binnenstroomt, dat mensen me benaderen en met woorden, energie, aanraking, beweging ... mijn tempel betreden. En ik zag ook dat ik in elk moment kan kiezen om mijn tempel op te schonen, hoe ik alles wat ronddwarrelt en geen plaats heeft gewoon kan buiten vegen, hoe ik iedereen die er nog rondhangt met een eenvoudige beweging naar buiten kan leiden. Het kan allemaal zonder geweld, het kan zacht en mild, het kan vanuit een diep vertrouwen dat ik weet wat klopt en wat niet. In de wetenschap dat als ik me vergis en iets te veel afscheep, ik het eenvoudigweg opnieuw kan uitnodigen. 
Het is onze tempel, ons leven, onze mogelijkheden. Laten we elkaar eren en toestaan om onze tempel echt persoonlijk te maken, onze eigen kleur, onze eigen indeling, ... in alle sereniteit of met alle toeters en bellen waarvan we dromen. Ik houd van de stilte plek in mezelf, de diepe donkerte en ik houd van spelen in de lichte zuilengangen, te dansen met de wind in mijn haren in de open ruimte, te dromen al leunend tegen mijn fundament en uit te kijken vanuit de top. 

Ik, mijn Lijf, mijn brein, mijn teachers en jij, jouw Lijf, jouw brein, jouw teachers, Laten we elkaar ontmoeten
Liefs, Veerle